Jonida Azizaj : Vajza qe refuzoi ish ministrit Pango

Jonida Azizaj është kryeredaktore e emisionit “7×7” nëTVSH. Ajo është ish-punon jëse e MTKRS. Në këtë dëshmi ajo tregon rrethanat se si e larguan nga puna prej ministrisë së drejtuar nga Ylli Pango:“Deri në janar të vitit 2008, unë isha punonjëse në Ministrinë e Kulturës, Rinisë dhe Sporteve, me detyrë specialiste në Drejtorinë e Arteve. Punoja prej tre vjetësh e gjysmë në këtë ministri. Ardhja e zotit Pango në detyrë u shoqërua me një lëvizje të madhe funksionarësh,drejtorësh e specialistësh.Na kërkoi ide dhe projekte të reja për çdo drejtori.
Personalisht, m’u duk shumë pozitiv,dhe gati-gati m’u dukën të padrejta thashethemet që deri në atë kohë kishin qarkulluar se ai ishte maniak pas femrave, dhe i detyronte studentet e tij për marrëdhënie seksuale, e më pas t’u jepte provimet. Skicova disa projekte që i kishandërmend prej kohësh, dhe i dorëzova me protokoll në paradhomën e ministrit, ku e takova zyrtarisht dhe personalisht. Folëm pak për projektet dhe për atë çfarë kisha bërë unë deri tani në ministri dhe në eksperiencën time disavjeçare në punë. Takimi ishte shumë i shkurtër dhe ministri m’u duk njeri shumë serioz.Dy muaj pas këtij takimi, shefi i Kabinetit më kërkon pasaportën time, me arsyen se do të nxirreshin disa viza pune Schengen. Kështu, kur të kishte udhëtime pune jashtë shtetit, nuk do kishte vonesa nëpër radhë ambasadash. Nga drejtoria ime isha zgjedhur unë. Pasi pyeta të tjerët lidhur me këtë çështje, mora vesh se askujt tjetër nuk i ishte kërkuar pasaporta për një procedurë të tillë. Gati dhjetë ditë pas kësaj, mua më thërret ministri në zyrë, pasi po bënte një sistemim të ri në organigramën e ministrisë.Më pyeti nëse isha mirë me atë pozicion. I thashë se isha shumë mirë. Më kërkoi numrin tim të telefonit, si dhe më bëri një zile. Unë nuk e pyeta për pasaportën dhe ai nuk më tha gjë për procedurat e sipërpërmendura. Pasaporta ime qëndroi tre muaj në sirtarin e zyrës së shefittë Kabinetit, më pas unë shkova e tërhoqa,sepse më duhej. Shefi i Kabinetit e nxori nga sirtari, ma dha, pa më thënë asnjë fjalë lidhur me vizat. Sigurisht, nuk kishte asnjë vizë Schengen aty. Një fund korriku, më thërret z.ministër në zyrë për një projekt. Më pas më pyeti se ku do i bëja pushimet e verës. I thashë, në qytetin tim të lindjes, me familjen time. Më tha se duhet të punoja më shumë. I fola për një projekt veror dhe artistik që unë kisha menduar. Më tha se nuk vlente. Mua më duhej të trajnohesha jashtë shtetit, për promovimin e turizmit. I thashë se isha “specialiste e arteve”. Por takimi u mbyll me “flasim”, dhe “duhet të integrohesh më shumë”.Në muajin shtator njoftohem nga zyra eMarrëdhënieve me Jashtë për një udhëtim në Suedi. Ishte një tavolinë për turizmin, ku unë duhet të shoqëroja ministrin. Ftesa vinte nga një organizatë private, e cila organizonte një konferencë. Nuk pranova të shkoja, dhe më pas mora vesh se ai udhëtim nuk u bë. Në nëntor të 2007, më komunikojnë se duhet të shkoja me ministrin në Panairin Ndërkombëtar të Turizmit,i cili zhvilloj në Angli. Më thanë se do ishte një grup i madh pune, nga Agjencia Kombëtare e Turizmit, ndërsa prezenca ime ishte e domosdoshme, pasi nevojitej një vajzë e paraqitshme,që të fliste gjuhën angleze, e cila do të qëndronte në pavijonin tonë të hapur në “World Travel Market”.Shkuam në Londër. Në grupin e ministrisë isha unë, këshilltari i ministrit për Turizmin,shefi i Kabinetit, dhe shefja e Marrëdhënieve me Jashtë. Kur hyra në avion, këta të tre i gjej të ulur bashkë, vendi im ishte pas tyre, sapo ulem shoh edhe ministrin të hyjë, dhe çuditërisht vendi i tij ishte afër timit. Kush tha se ministrat udhëtojnë në “bisness class”?!Pas përshëndetjeve të para, e pyeta ministrin se përse isha edhe unë në atë udhëtim. Më tha se prezenca ime duhej për promovimin e turizmit shqiptar në botë, në “World Travel Market”. I thashë se në ministri ishte parë shumë keq ky udhëtim, pasi unë, si specialiste e arteve,shkoja për një udhëtim turizmi. Folëm për projektet e Drejtorisë së Arteve, dhe ministri ishte i pakënaqur nga puna jonë, ndërkohë ne kishim dy muaj që i çonin “Projektin për dramën shqipe” dhe ai nuk na e firmoste. Më pyeti nëse e kisha shoqëruar ministrin paraardhës në udhëtimet e tij jashtë shtetit, dhe i thashë se nuk kishte ndodhur asnjëherë.Mbërritëm në Londër në orën 23.00 dhe në hotel në orën 24.00. Shefi i Kabinetit donte të shkonin në pub, bashkë me këshilltarin e ministrit.Unë nuk pranova dhe u kërkova axhendën për të nesërmen. Më thanë se do flisnim në mëngjes. U ngrita në mëngjes shumë herët për shkak edhe të ndryshimit të orës. Vetëm në orën 9.00 më marrin në telefonin e hotelit dhe më thonë të zbrisja poshtë. Ndërkohë vjen në dhomë dhe shefja e Marrëdhënieve me Jashtë, duke më thënë të nxitoja. Kur zbrita shkallët, pas gati dhjetë minutash, nuk gjej asnjë. Pyes te recepsioni dhe më thanë se katër personat që ishin aty, kishin ikur me një makinë që po i priste jashtë. Nuk më kishin lënë asnjë shënim, asnjë adresë.Në orën gjashtë pasdite, më vjen në dhomë shefja e Marrëdhënieve me Jashtë. Sapo ishin kthyer. Ishin lodhur shumë. Kur e pyeta pse kishin ikur pa mua, më tha se më mirë që s’kisha shkuar. Ministri kishte qenë shumë i nevrikosur me një çështje në Shqipëri dhe se makina e ambasadës nuk priste dot përpara hotelit, sepse merrte gjobë. I thashë se unë s’kisha ardhur të flija në Londër. Shtëpi kisha në Tiranë. Ajo sillej sikur nuk kishte ndodhur asgjë. Më tha se po ikte te ca miqtë e saj që jetonin në Londër dhe iku. Atë natë nuk takova asnjë prej grupit. Të nesërmen në mëngjes mua m’u tërhoq vërejtje nga ministri, sepse ishte faji im, se isha zgjuar me vonesë. I thashë se çdo fjalë e imja kundër së tijës nuk do kishte vlerë. Pastaj u ngritëm të gjithë dhe do shkonim të bënim “Shopping”. Me panairin nuk kishim më punë. Nuk guxova të pyesja më, sepse isha shumë e habitur nga çfarë po ndodhte.Dolëm rrugëve, Shefi i Kabinetit dhe këshilltari po tregonin se kishin pirë një ditë më parë dhe ishin me dhimbje koke. Ndërsa ministri, sipas tyre, ishte shumë i nevrikosur,sepse nuk kishte bërë “doënload”. Këto biseda zhvilloheshin nga një qendër tregtare në tjetrën,shpesh ministri humbiste dhe ndërsa e prisnim,dy ithtarët e tij, thoshin: “Eh, prostata”,dhe qeshnin. Pas një vërdallosjeje të lodhshme,shefi i Kabinetit u kthye në hotel, sepse ishte I sëmurë, ministrin dhe shoqëruesin e tij erdhi I mori makina e ambasadës sonë për të shkuar në një qendër veshjesh të shtrenjta, unë u ktheva në hotel, shumë e lodhur pas një porosie që më dha ministri t’ia kaloja shefes së Marrëdhënieve me Jashtë.Në orën gjashtë pasdite më merr në telefon shefi i Kabinetit dhe u zhvillua kjo bisedë
- Po, si kalove?
- Po, ti si s’u kujtove të më merrje në telefon, të më pyesje si isha?, - tha ai me një ton sikur të ishim miq të vjetër.
- Nuk doja të të shqetësoja, - iu përgjigja unë, pasi në fakt as më kishte shkuar ndërmend ta merrja e ta pyesja.
- Po kush më la mua të qetësohesha, na u ça K…., me ato sirenat në drekë. (në hotel kishte pasur një provë alarmi kundër zjarrit dhe ndizeshin sirena çdo dhjetë minuta). E tronditur nga fjalori i tij i thashë.
- Të lutem, kujdes kur flet me mua, përdor një fjalor të rregullt.
- Pse, çfarë thashë unë?, - pyeti ai si i çuditur.
- Po të them, që kur të flisni me mua, ju lutem të jeni i kujdesshëm për vetën edhe pozicionin që keni, shef Kabineti.
-Mirë, mirë, - tha - është ministri poshtë po të pret për kafe. Do zbresësh?
- Jo, unë jam me dhimbje koke, nuk zbres dot, kafen do ta pi në dhomë.
Kjo ishte biseda me shefin e Kabinetit. Të nesërmen në orën dhjetë ne u nisëm për në
aeroport. Në avion vendi im ishte me ministrin,i cili u ul nga ana e dritares, dhe shefin e Kabinetit,që donte të më ulte në mes, por unë nuk pranova, kështu u ul vetë.
Të nesërmen erdha në ministri dhe të gjithë ndërruan sjelljen ndaj meje. Ata që e kishin inat ministrin kujtonin se tanimë unë isha bëra mikesha e tij dhe gati nuk më flisnin. Të tjerë më shikonin me servilizëm, e të tjerë me druajtje e frikë.
Në datën 8 janar 2008, gati një muaj pas udhëtimit në Londër, drejtori i Burimeve Njerëzore më tha në korridor: “Nuk e di se çfarë bisedash ke bërë ti me ministrin dhe shefin e Kabinetit, por më thanë se do ikësh nga ky vend pune”. Firmosa largimin me dëshirë, sepse nuk doja të hapja gjyq duke e ditur se nuk do kisha fuqi të fitoja.
Kur njerëzit jashtë ministrisë e morën vesh që unë isha larguar nga puna, nuk më pyesnin
pse, por thoshin: “Ta ka kërkuar Pango, dhe nuk ia ke dhënë?” Skuqesha nga një afirmim i tillë…
Një muaj pas meje, pushohet nga puna një tjetër punonjëse, pas një udhëtimi që kishte bërë në Greqi me ministrin.
… Kur më njoftuan dhe më thanë shiko “Fiksin” sot se ka nja material të Pangos me një
vajzë, fillimisht mendova. “Sa mirë, më në fund.Mori atë që meritonte”. Kur pashë deri në fund,ose më saktë kur dëgjova gjithë bisedën, ndjeva një neveri të tejskajshme. Imagjinova se ajo gjë mund të më kishte ndodhur edhe mua, kujtdo,dhe u bëra akull e gjitha.

(revistashqiptare)

ajo shum guxim pati....tashi mezi na nxjerr foton

ndoshta do ta heqin qafe sepse nuk duane te xxierrin njerezit qe feshihen prapa skene