Poezi nga Albina Idrizi

SHKRUAJ[center][i]
I dashur, shkruaj
si duket dita atje tek ti.
Ka diell
që bën inat me timin sy?
Apo erë që të përkëdhel
me afshin e times xhelozi?
Ndoshta nuk është asnjëra
e, tash atje bie shi
shpirtit të vrenjtur
si imi lot mallit për ty.
Po ti shkruaj, shkruaj
çfarë...nuk është me rëndësi.
Unë veç kam mall i dashur
mall për tëndin sy,
ndaj dua ta shoh ditën
ashtu si e sheh ti.

NUK MË MJAFTON TË JEM ËNDËRR
Jo, nuk më mjafton të jem ëndërr,
dua tënden frymë të ndjej
me aromë stinësh parfumosur,
herë herë ëmbël, herë herë vrerë
të ndjehem gjallë qoftë edhe marrosur.

Aspak nuk më mjafton të jem ëndërr,
dua prekjeve tua të marr formë,
ngjyrë nga afshi yt i ndezur,
të di se e dëshiruar jam si çdo liri
kur ti të jesh zgjuar e jo i fjetur.

VETMIA
Shshsh...!
.........................
Oh jo, askush nuk troket,
veç i yti zë nga brenda teje thërret,
pritjeve tua një tjetër zë t'i gjegjet.

Shshsh...!
........................
Oh jo, askush nuk këndon,
është i yti zë nga brenda kërkon
fjalëve tua një tjetër vesh që dëgjon.

Shshsh...!
...........................
Oh jo, jo! Askush nuk qan,
prapë i yti zë nga brenda teje fshanë,
për ditët q[ ikin pa njeri pranë.

Shshsh...!

BULEVARD JETE NËPËR STINË
Fjalët me fjalë mbulohen,
të qeshurat me të qeshura ndërrohen,
idhujt nga idhuj rrëzohen,
ecja është e njëjta,
vetëm rrugët ndryshohen.

KUR..
Kur dashurinë ke për zemër
dhe shtigjeve të reja drejt njeriut
je udhëtar,
do shuhen rrufe urrejtjesh stuhive të jetës
para shpirtit tënd kristal.

Kur besimin ua vesh ëndrrave
mbarsur pritjeve për të ardhmen
ditë,
shpresat do iu buzëqeshin lindjeve
dëshirash për t'u rritë.

Dikur, në një çast rrugëtimi
kur sheh fundin përngjasim fillimit
të ri,
do kuptosh se krejt ajo që ti ke
do jetë vetëm ajo që je Ti.

SA SHUMË NGJAJMË
Thonë se sonte do bie borë
ndaj do rri zgjuar dhe të pres,
me ëndrrat pezull në ajër ngrirë
fjollën e bardhë nga qielli kur resh'.

Dhe ja tek valëvitet si në hulajë,
tingujve të qetë të natës serenatë,
stolisur qiellit si nur tokës i zbret
gjithçka ndriçohet bëhet e bardhë.

Tokë e ngrohtë nga afshi djersirë
pajtuar fatit qiellit i jepet,
dashuruar, mbarsur e vjelë nëpër stinë
tekeve të të dashurit as këtë herë s'i trembet.

E ndjej mirë si vrushkuj avulli mbledh
burimit që i vlon thellë në gji,
shkrirë puthjesh të bardha për sytha të rij
dalë e ngadalë mbulohet në dashuri.

Magjepsem para kësaj mrekullie
zbukuruar në një makiazh të ri,
dhe papritur kujtohem, në vete qeshem-
sa shumë ngjajmë oj tokë, unë edhe ti.

PRITJA
Natë e qetë bie ngadalë mbi qytet,
si vello e zezë lëshohet
mbi ditën e lodhur më kot
nga pritja për ty
aq shumë i munguar.
Unë. tërhiqem padashur
si një fëmijë i bindur
thirrjeve të së ëmës,
kur lë përgjysmë lojën e nisur.
Sakaq, ëndrra të bardha
miqësisht më përqafojnë,
vetëm nuk më lënë,
në shpresa të së nesërmes për t'u zgjuar.
E unë nuk fle, veç
bëhem kinse bëj gjumë,
kohën kujdestare duke mashtruar.
Me agim kthehem të të presë prapë,
edhe më e bukur nuse se dje,
akoma më shumë e dashuruar.

I YTI SY
Pasqyrë më e dashur
më është bërë i yti sy,
magjepsem, e tëra harrohem
nga jotja dashuri.
Edhe më e ashpra
fjalë moshe stepet,
pranë të tillës
të ëmblës melodi.
Nuk shoh thinja flokësh
as vragë, as shenjë
nga e vështira fëmijëri.
Sapo e jotja hije më afrohet
hyjnohem e tëra,
në më të bukurën perri.
Pasqyrë më e dashur
më është bërë i yti sy,
jam e bukur i dashur
se të tillë më sheh ti.

KËNGË PËR VETE
Nuk dua andrrave të të trazoj
o kangë e shpirtit tem,
po ti vet'vjen tek unë
më merr e nuk më kthen.

Vjen udhësh malli
vendlindjes që si fëmijë kam lanë,
vjen të boshatisurës ditë
pa motra, vëllazën pranë.

Vjen dhimbjeve të shpirtit
nji dashnie mbetun larg,
më merr lotin për notë kange
në të zemrës pentagram.

Vjen, ti vjen o kanga ime
vjen, asgja nuk të ndal,
'mbëlson të gjithë me radhë
veç mua t'etun mban.

Nuk dua andrrave të të trazoj
o kangë e shpirtit tem,
gurgullon si burim në mu'
e të derdhesh nuk gjen vend.